Msza święta gregoriańska oznacza 30 Mszy świętych odprawianych w kolejnych dniach, ofiarowanych za jedną osobę zmarłą.

Zwyczaj ten został zapoczątkowany przez papieża Grzegorza Wielkiego (+604), który polecił w taki sposób modlić się za zmarłego mnicha benedyktyńskiego. Zwyczaj odprawiania gregorianki, opiera się na przekonaniu wiernych o skuteczności tej formy modlitwy, nie wiąże się z żadną doktryną ani specjalną teologią Kościoła.

Modlitwa za zmarłych, do której zachęca wiernych Kościół, jest wyrazem ufności w Boże miłosierdzie, większe od niedoskonałości życia człowieka i jego grzechów. Jak pisze św. Paweł: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?” (Rz 8,32). Wiara w zmartwychwstanie ciała i życie wieczne, które Jezus obiecuje swoim uczniom, stanowi fundament chrześcijaństwa, dlatego właśnie modlimy się o odpuszczenie grzechów i chwałę nieba dla naszych bliskich, którzy odeszli z tego świata.

Cztery istotne elementy dotyczące Mszy gregoriańskiej, na które wskazuje Deklaracja Kongregacji ds. Duchowieństwa z dnia 24 lutego 1967 r. :
– Msza święta sprawowana jest w intencji jednej osoby;
– ofiarowana wyłącznie za osobę zmarłą;
– odprawiana 30 razy (30 Mszy świętych);
– w ciągu bezpośrednio następujących po sobie dni (bez przerw).

Seria trzydziestu Mszy Gregoriańskich przerwana wskutek nieprzewidzianej przeszkody (np. zaskoczenia chorobą) lub innej racjonalnej przyczyny (np. celebracja Mszy pogrzebowej lub ślubnej), na mocy zarządzenia Kościoła zachowuje owoce tej modlitwy uznane przez praktykę Kościoła i pobożność wiernych, z zachowaniem obowiązku kapłana celebrującego, aby jak najszybciej uzupełnić celebrację trzydziestu Mszy.